Ամեն առավոտ Արտակը ուրախ գալիս է նախակրթարան, հանում կոշիկներն ու վազում իր սիրելի խաղի՝ շախմատի մոտ, նշեմ որ Արտակը այդքան էլ լավ, հստակ խոսք չունի, բայց կան բառեր, որ կարողանում է ասել, կարողանում է սահուն հաշվել, կրկնել բառեր, սակայն նախադասություններ դեռ չի կարողանում կազմել։
-Արտակ, մենակ ստացվու՞մ է խաղալ։
-Այո։
-Հիմա ի՞նչ ես անում։
-Հաշվում եմ։
-Արտակ ի՞նչն ես հաշվում։
-էշ (ի նկատի ունի քարերը)
Կրկնեց բառն ու երեխաներից մեկը՝ Գոռը եկավ մոտիկ, թեթև ծիծաղով, բայց շատ լուրջ, վերցրեց շախմատի քարն, դրեց համապատասխան տեղում ու մեծի պես սկսեց բացատրել՝
-Արտակ սա էշ չի, սա քարա, կարո՞ղա էշից են սարքել, բայց սա հիմա քարա։
Սոնա Նակաշյան 