«Անցանկապատ» կրթութուն… ՈՒ սա նաև բառի բուն իմաստով… Հայաստան վերադառնալուց հետո, Երբ Արեգի դպրոցի և Գոռի պարտեզի ընտրության հարցում այընտրանքներ էինք փնտրում, երկար ծանրութեթև անելուց հետո ընտրեցինք Սեբաստացի կրթահամալիրը: Այն հարմար է բոլոր առումներով: Նախ՝ պարտեզն ու դպրոցը շենքային նույն տարածքում են, կրթական ծրագրերը հետաքրքիր և բովանդակալից են, ինչպես նաև՝ տարբերվող: Եվ ամենակարևորը՝ գոյություն ունեցող բոլոր դպրոցներում՝ կրտսեր, միջին և ավագ, բոլոր աշակրտերի համար ստեղծված են հավասար պայմաններ: Նրանք հաճախ հանդիպում են, փորձի փոխանակում ունենում, միասին մասնակցում են կրթահամալիրի մասնաշենքերում իրականացվող միջոցառումներին: Եվ այս ամենը ոտքով քայլելու անվտանգ ճանապարհով: Ինչպես նախակրթարանն է զուրկ ավելորդ պատ-շինություններից, անպես էլ իրար կապող ճանապարհներն են զուրկ ավելորդ ցանկապատերից, քարուքռաներից…բայց սա մինչև վերջերս…քանի որ հարակից տարածքում գտնվող մանկապատեզներից մեկը որոշեց ցանկապատել իր տարածքն ու մեր երեխաների ազատ տեղաշարժը: Փաստորեն սեփական նախասիրութունն առավել դասելով տասնյակ աշակերտների ազատ տեղաշարժից: Ես, որպես սեբաստացի ծնող իրավունք ունե՞մ դեմ արտահայտվելու այս որոշմանը: Սիրելի
ծնողներ, եկեք մենք էլ անտարբեր չլինենք այս հարցին և մեր ազատ կարծիքն արտահայտենք այս խնդրի շուրջ: Կարող ենք բաց քննարկում անցկացնել և, այսպես ասած, բանակցել ցանկապատի մյուս կողմում եղող անձանց հետ: Մեր երեխաների կրթությունն անցանկապատ է, ուրեմն նրանց տեղաշարժը նույնպես պետք է անարգելք լինի…

Մեր համով սեբաստացի Նորայրը ամեն առավոտ, սովորության համաձայն ջուր է ուզում ու խմում։Օրերից մի օր նկատեցի, որ այդ ջրից մեկ կում է անում ու մնացած ջուրը տանում, լցնում է խմբասենյակի ծաղիկներին ու դա անում է ամեն առավոտ։