Դուք ուզում եք, որ ես ծիծաղեմ՝, այսպես է սկսվում Սարոյանի պատմվածքներից մեկը: Դասարանի բոլոր ընկերները տուն էին գնացել, ծաղում էին և ծիծաղում, իսկ Միսս ՈՒիսիգի խելացնոր միտքը տանջում էր նրան:

Տղան ոչինչ չէր զգում, ամեն ինչ անհրապույր ու տգեղ էր երևում: ՈՒսուցչուհին պատժել էր տղային դասաժամին ծիծաղելու համար, հիմա նա պետք է անհրապույր ծիծաղեր մեն մենակ մեկ ժամ դասարանում նստած: Տղան զղջում էր իր արածից, ամաչում էր ուսուցչուհուց: Տղան ցանկացել էր նույնիսկ բարեկամ լինել ուսուցչուհուն, ինչ՞ու ինքը լիներ վիրավորողը: Նա զգացել էր ուսուցչուհու տարօրինակությունը, ուրեմն՝ ինչ՞ու էի ծիծաղել: Նա չի ցանկանում ծիծաղել: Տղան կարեկցանք էր զգում ուսուցչուհու հանդեպ: ՈՒսուցչուհին խնդրում էր ծիծաղել, իսկ տղան չգիտեր, թե ինչ՞ու էր դա այդպես:

Տղայի համար աշխարհի ամենահեշտ բանը ծիծաղելն էր, իսկ հիմա չի կարողանում անգամ մի փոքր քրքջալ: Ջանալով նա սկսում է ծիծաղել ու քրքջալ: Ծիծաղելու ընթացքում տղան հիշում է իրենց պատվարժան լինենու մասին, իրենց բիզնեսով զբաղվելու մասին: Ամբողջ կեղծ իրականությունը ստիպում էր նրան ծիծաղել: Նա ծիծաղել էր բոլոր այն հիմարությունների վրա, որ մարդիկ անում էին օրեցօր, ամբողջ այդ կեղծության վրա: Տղան տակավին ծիծաղում էր՝ սրտում եղած զայրույթից, վշտից ու հուսախաբությունից:

Երկար վերհիշելուց անցյալը ուսուցչուհին ասում է, որ լռի: ՈՒսուցչուհու աչքերը չոր էին, իսկ դեմքն ավելի պայծառ ու գեղեցիկ էր թվում քան երբևէ: Ուսուցչուհին սկսում է հետաքրքրվում Բենից, հարցնում է ընտանիքից: Բենը նույպես ցանկանում էր հետաքրքրվել ուսուցչուհուց, բայց վախենում էր:

ՈՒսուցչուհին ժամանակավոր էր աշխատում, Միսս Շորբն արդեն լավ է, և նա մեկնելու էր: Բենը չգիտեր՝ ի՞նչ մտածեր, բայց գիտեր, որ շատ տխուր է: Տղան սիրում էր ուսուցրուհուն: Նա դուրս է գալիս դպրոցից և վազում դեպի գնացքքը, մտածելով լավ է, ոչ ոք ոչինչ չի իմանա, թե ի՞նչ պատահել, ինչպե՞ս է ինքը ծիծաղել ու լաց եղել:

Նա նստում է էվկալիպտի ծառի տակ՝ ամբողջ աշխարհը թվում էր տակնուվրա եղած: Ապա կրկին սկսում է լացել:

Ամբողջ աշխարհում պայքար է գնում նոր վարակիչ հիվանդության, այսպես կոչված՝ Թագավարակի դեմ։ Ցավոք մեր երկրում նույնպես տարածում գտավ։ Եվ վարակի կանխարգելման նկատառումներից ելնելով, փակվեցին՝ բոլոր ուսումնական հաստատությունները և կիրառվեց՝ հեռավար-առցանց ուսուցում։

Առցանց ուսուցումը մեզ հնարավորություն տվեց չընդհատել և պահպանել իմացած գիտելիքներն ու գնալ առաջ։ Սաները չեն դադարում զարմացնել իրենց հնարամտություններով, տանը նստած պարապության չեն մատնվում, նկարում են, երգում, մարզվում են և ինչո՞ւ չէ՛, նաև պարում։ Որին մասնակից են դառնում ընտանիքի անդամները, որոնց մասնակցությունը ու դերը շատ կարևոր է։

Հիանալի հնարավորություն ընձեռվեց ծնող-սան-դաստիրարակ նոր շփման հարթակ ստեղծելու, համագործակցելու, ինչո՞ւ չէ, նաև մեկը մյուսին ճանաչելու ու նոր մարդկային փոխհարաբերություններ գտնելու առիթ տվեց։

Սաները իրենց նախընտրած ընտանեկան նախագծերով, տեսաֆիլմերի տեսքով, ամեն օր կատարում էին աշխատանքներ, որին սիրով մասնակից էին դառնում ընտանիքի բոլոր անդամները՝ մայրիկ, հայրիկ, տատիկ, պապիկ։ Յուրաքանչյուր օրվա աշխատանքները հրապարակվում էին՝ դաստիարակի բլոգում, Հարավային դպրոց-պարտեզի ենթակայքում և իհարկե սոցցանցերում։